Het is weer zover... Crocodile dundee moet weer in actie komen.
Na de kakkerlakken, levensgrote libelle in huis, kleine spinnetjes (die op dat moment heel groot leken) is het nu toch wel menes.

Gedurende de dag zag ik al een keer een schaduw of ik had het idee dat ik iets zag. Eén van de kinderen huilde, dus toen dacht ik er verder niet meer over na. In de avond zag ik toch écht weer iets. 'Oh nee' dacht ik. 'Mijn grootste nachtmerrie wordt werkelijkheid'. De dagen voordat ik het vliegtuig instapte heb ik namelijk (echt waar) slapeloze nachten gehad, waarin ik dacht dat er overal vogelspinnen waren, in mijn bed, onder mijn bed, op mijn hoofd etc.
Nu weet ik niet of ik het gelukkig moet noemen, maar.. na lang speurwerk, en Sophie die bleef vragen of het geen slang was, zag ik een muisje om het hoekje kijken. Daar was de dader van mijn angst. 'Ik ben zooooo blij dat het niet de birdspider was die ik had verwacht' zei ik nog tegen Sophie (ja, ja, let op mijn uitstekende engels) Maar goed, omdat ik zo'n ongelofelijke held ben, heb ik ook door de vermiste muis niet goed kunnen slapen. Gelukkig was mijn spanningslevel gedaald toen ik wakker werd. Tot....... Sophie riep 'Lies, come over here...' Ik wist genoeg.. Er was iets wat ik NIET wilde weten. Stapvoets liep ik richting de badkamer, nadat Willow en Edward mij meenamen, omdat ik iets echt wilde zien. Daar zat mijn grootste nachtmerrie, DE reden waarom ik niet naar Australië wilde gaan.
Nu zul je denken, waarom roep je niet hulp in van de man des huizes bij deze twee ongedierte bestrijdingen. Nou aangezien Edward op het moment de enige grote kleine man van het huis is, is dat misschien niet zo'n goed idee. Sophie ging net ontbijten met de twee oudste kinderen. Om mezelf gerust te stellen, vroeg ik nog aan haar 'Spinnen blijven vaak op dezelfde plek zitten toch?' Waarop een geruststellende 'ja, ze springen echt niet zomaar weg' volgde.
Nu vraag ik me toch nog even af waarom Sophie dan toch nog even moet gaan kijken in de badkamer, om mij achter te laten met baby Isabella en de mededeling dat hij niet meer op de zelfde plek zit.....

Daar zit ik dan. Op de bank, met mijn badjasje en mijn sneakers (blote voeten is natuurlijk niet veilig) met een muis, een (tweeling van) vogelspin, en een baby.

Maar je vrienden zijn er om je gerust te stellen, dus ik moet maar zo denken: het is waarschijnlijk gewoon een hooiwagen met overgewicht.

P.s. Ik wil even laten weten dat ik iedereen heel erg mis en van jullie hou.

P.p.s. Diverse vrienden van Sophie en Richard hebben namelijk tijgerslangen (dodelijk) gevonden op de oprit en in huis.

p.p.p.s. En ik heb het grote geluk dat ik, net als hun, in Portsea verblijf!!