Crocodile Dundee | Verhaaltje voor het slapengaan

Jaa hoor, daar ben ik weer.
En wel met een leuk verhaaltje voor het slapengaan. Het is alweer heerlijk laat hier (23.15) en dt is heeel laat wanneer je een jetlag hebt, want om 5 uur kon ik mijn ogen al niet openhouden. Dus met goede moed om half 9 naar bed, maar ja nog even skypen, facebook checken, je kent het wel. En ik MOEST wel een uur langer opblijven want ik moet mijn favoriete soap wel bijhouden natuurlijk (L) GTST! Wat een feest dat ik het in Australië terug kan kijken.

Hè Hè eindelijk slapen.. Helaas was dit niet het geval. Ik open de deur van de badkamer en heb meteen gecheckt waar mijn grote vriend hing. Ik kon de spin dus neeergens vinden, hangt ie ineens voor mijn neus.. Wat nu wat nu? Ondertussen voelde hij zich na deze 2 dagen al helemaal thuis, want zijn web was overal. Terug naar mijn kamer om een plan te bedenken. Na meerdere keren, zonder enig richtingsgevoel

,te proberen om hem van het plafond af te gooien, had ik hem eindelijk tgeraakt, maar hij was me te snel af en klom weer omhoog. Nog een paar keer proberen en daar zat hij uiteindelijk onder de handoek. Nog een paar keer met een doosje duwen op de handoek en weg was hij.

dacht ik.....daar liep hij weer op de spiegel (Ik denk dat hij het erom deed...

)
Nogmaals gooien, oppakken, hup in de wc en weg ermee.

Helaas was hij NOG STEEDS niet weg, maar na meerdere keren ging hij er uiteindelijk toch van door.

Vanaf nu kan ik eindelijk met een gerust hart naar de badkamer!!! Met dank aan de virtuele steun van Romany

Ondertussen ben ik dus hard op weg om de nieuwe Crocodile Dundee van Australië te worden.

Dus binnenkort vast een nieuw verhaal! p.s. de volgende keer zal ik een zinnig verhaal schrijven haha!

De eerste dag zit erop!!

Hoi allemaal,

Daar ben ik dan, helemaal in het verre Australië. Terwijl jullie allemaal aan het werken zijn of naar school gaan, ga ik nu eindelijk bijna slapen. Het is nu 23.00 hier in Melbourne en ik lig lekker in mijn grote prinsessenbed (Ja, ja want die heb ik één) en ik heb uitzicht op mijn walk-in-robe, wat natuurlijk een meisjesdroom is haha. Ik besef het nog helemaal niet dat ik aan de andere kant van de wereld ben.

Daar stond ik dan op schiphol... koffer was ingecheckt, alles was geregeld.. en dan dat verschrikkelijke moment dat ik in mijn eentje op zoek moest naar de gate en de grote stap ging wagen om au-pair te worden in Australië. Afscheid nemen is niet mijn sterkste kant, maar na mijn geweldige afscheidsfeestje, de lieve berichtjes, cadeautjes en knuffels ging ik er toch voor. Nog een laatste knuffel en weg was ik. En ik zou Lisa van Bommel niet zijn als ik niet direct na mijn eerste 5 meter zou verdwalen, dus ik ging compleet de verkeerde kant op

Maar goed hulp uit onverwachte hoek heeft me gered (zoooo dankbaar) en ik kon nu toch echt door naar de douane. Zul je dan weer net zien dat mijn rugzak extra gecheckt moet worden.. mag je drie keer raden waarom.. 'Ahaaa zure matten'. Maar geluk dat ik had, ze mochten mee. Eerst een lange vlucht van ongeveer 13 uurtjes naar Kuala Lumpur en een super trots gevoel op het moment dat ik het vliegtuig uitstapte en vervolgens de laatste vlucht van ongeveer 7,5 uur naar Melbourne. Het was toch wel een beetje raar dat ik echt onderweg was naar Australië, ik kon nu echt niet meer terug. Eenmaal aangekomen op het vliegveld had ik het geluk dat ik maarliefst 2 uur met mijn zware rugzak in de rij mocht staan voor de paspoort check terwijl de babysitter van de familie allang op mij stond te wachten bij de uitgang. Want als je 6 desks hebt en 7 rijen dik van mensen die staan te wachten is het blijkbaar heel normaal om maar 2 desks ervan te gebruiken, waarvan er eentje voor de bemanning is (want die hebben natuurlijk voorrang). Merken jullie enige frustratie op in dit laatste berichtje? haha.

Nou eindelijk door de paspoort check en op zoek naar mijn koffer. Daar was hij, de grote blauwe opvallende koffer lag op me te wachten. Ik heel fanatiek naar de band om mijn koffer te pakken, die natuurlijk het maximale gewicht bevat. Oke daar ging ik, eerste poging mislukt, de band ging te snel en ik was toch net niet sterk genoeg. Snel tussen de mensen door om achter mijn koffer aan te gaan en uiteindelijk had ik dus toch mijn koffer en mijn paspoort check. Bij de uitgang stond Georgia (de babysitter, van mijn leeftijd) met een naambordje op me te wachten. Wat was ze aardig, we hebben in onze autorit naar het huis gebuurt over van alles en nog wat. Dat beloofde veel goeds. Uiteindelijk was ik daar eindelijk, ik stond daar voor het grote witte huis (zoooo mooooi!!!) ondertussen heb ik de rest van de wijk gezien en dan is dit maar een klein huisje. We kwamen namelijk langs een huis van 50 MILJOEN dollar (ongeveer zo groot als een paleis) zo bizar!!

De dag erna begon mijn eerste dag.

Kinderen ontmoeten, meerijden naar de kindergarten en de child school. Knuffelen met de lieve, kleine, schattige baby Isabella. Lunchen met Sophie (moeder) vriendinnen van de familie ontmoeten bij de tennisclub en uiteten met de kinderen bij een italiaans restaurantje. Het is een ontzettend grote auto en het is zo raar om aan de linkerkant van de weg te rijden.. Kan me nog niet voorstellen dat ik in die auto ga rijden hier, maar we zullen het zien haha.

Oh ja en ik heb op mijn eerste dag al een vriend ontmoet. Ik ging lekker douchen en wie kwam mij daar even vergezellen? Jazeker, meneer de spin. Welkom in Australië dacht ik maar.

psst.. hij is er nog steeds, maar ik weet niet hoe ik hem weg moet halen. Ik kan er niet bij.

Ik hou nu al van die lieve kindjes en Sophie is zo aardig en gastvrij. De mensen in Australië zijn fantastisch. Tijdens het winkelen al meerdere mensen gesproken die je zomaar aanspreken omdat ze iets oppikken van je gesprek of omdat ze de baby zo schattig vinden.

Zoveel indrukken en zo vermoeiend na de lange vlucht en de jetlag, dus wanneer dit verhaal niet helemaal klopt dan geef ik mijn vermoeidheid maar de schuld. Ik zou namelijk om 20.00 naar bed gaan en het is nu 23.30 (oeps)

No worries and see you later :)
xxxxx